Guy Olivier

Vitale spontaniteit, de esprit van het Zuiden, maar vooral doorvoelde uitbundigheid spatten bijna letterlijk van het werk van Guy Olivier (Maastricht, 1964). In de taferelen op zijn doeken – of het nu portretten van wulps-zelfbewuste jonge vrouwen zijn of van beschonken nachtbrakers die plotseling het licht of de liefde hebben gezien, van uit de hand gelopen diners of Fellini-esque circustaferelen – overal wordt de theatrale exuberantie van het leven op canvas en papier gevierd. Bis geht nicht mehr.

Overal waar je tentoonstellingen van werk van Guy Olivier met een ouderwetse vernissage bijwoont, trilt en siddert de lucht tussen de ogen van de bezoekers en het bonte canvas. Guy slaagt erin zijn prachtig kleurgevoel en vitaal en bourgondisch joie de vivre rechtstreeks op het doek aan te brengen en dus ook rechtstreeks op de toeschouwer over te brengen. Die natuurlijk overkomende vaardigheid – maar ook zijn gedistingeerde, bijna klassiek aandoende handschrift – lijkt rechtstreeks uit het hart van de tube en van de kunstenaar te komen.
Ik heb al heel wat vernissages met werk van de in Amsterdam wonende en werkende Nederlandse kunstenaar Guy Olivier meegemaakt. Daarbij heb ik de mensen die binnenkomen, altijd goed gadegeslagen. Nog nooit heb ik iemand gezien die zonder verbazing, bewondering of met grote ogen aan de werken voorbij liep. Dat heeft natuurlijk met hun uitdrukkelijke aanwezigheid te maken, maar het komt vooral door de directe uitstraling van de doeken. Die grijpt de bezoekers als het ware bij de keel en maakt het hen onmogelijk er onverschillig aan voorbij te lopen.

Guy Olivier wordt in 1964 geboren in hartje Maastricht. Als zoon van een banketbakker lag het voor de hand dat hij een koksopleiding in Antwerpen volgde, maar al snel ontstaat de artistieke drang om getekende menukaarten te maken. Met succes volgt hij diverse opleidingen grafiek en schilderen en stort zich vol overgave op de levenslessen die Maastricht en vervolgens Amsterdam hem bieden. Dan al duiken, tussen de fraai geschreven opsommingen van de gangen en gerechten, exotische scènes op van vrouwen die met hun derrières in kristallen champagneflûtes gedompeld zitten met spartelende jaretellebenen en oesters, een afbeelding van een gelukzalig kijkend rund met op zijn flanken de genummerde stukken vlees met slagersbenamingen, de barokke rokken van dronken taarten. Deze zogenaamde ‘plats du jour’ trekken steeds meer de aandacht van de gasten in de Amsterdamse restaurants en zorgen mede voor zijn artistieke doorbraak in 1996.